Her şey kararınca olmalı…

Ebeveynler çocuklarına yeterli ilgiyi-sevgiyi verebiliyorlar mı? Onlara sorarsanız “evet” ama çocuklara bakarsanız cevap çok açıktır “hayır” yeterli ilgiyi-sevgiyi veremiyorlar. Tabi ki bunu herkes için söylemiyorum. Mutlaka yeterli sevgiyi hatta fazlasını bile veren vardır ama azı da zarar çoğu da ortayı bulmak lazım. Annesinden- babasından yeteri kadar sevgi ilgi göremeyen çocuklar daha hırçın, alıngan yapıya sahip olurken anne ve babasından gereğinden fazla sevgi ilgi görmüş olan çocuklar ise şımarık, her istediğim anında olsun davranışlarına sahip çocuklardır. Çünkü onlar böyle büyüdüler her istedikleri anında yapıldı kimse ona “hayır” “olmaz” kelimelerini öğretmedi. Bu kesinlikle çocukların suçu değildir.

Bazı anneleri babaları görüyoruz iş hayatından, hastalıklarından vs. birçok sebeplerden dolayı çocuklarını sevmeye ilgi göstermeye vakit bulamıyorlar. Oysaki çocuklarını kucaklarına alıp “Bugün ne yaptın anlatır mısın?” veya “Derslerin nasıl bahsetmek ister misin?” diye sorması bile çocuk için harika bir ilgi göstergesidir. Ama birçok anne baba dışarıdan yorgun geldiği için “Çok yorgunum.” “Ses duymak istemiyorum.” Gibi sözler söyleyerek çocuklarına olan ilgisizliğini bir kez daha gözler önüne sermiş oluyor.

Genelde kız çocukları babaya erkek çocukları da anneye düşkün olurlar. Anne ile çocuk arasında inanılmaz bir bağ vardır. Bir anne cinsiyet ayrımı gözetmeksizin çocuklarını sever, korur, ilgilenir. Hasta olursa kendi hasta olmuş gibi üzülür canı yanar. Ama babalarda nedense durum biraz daha farklılaşıyor. Yine genelleme yaparak anlatıyorum. Babalar sevgilerini ilgilerini anne kadar iyi gösteremiyorlar. Bu çocuk için çok büyük bir eksikliktir bu. Özellikle kız çocukları anne sevgisinin yanında baba sevgisine çok muhtaçlardır. Bu küçük yaşlarda çok anlaşılmasa da ilerleyen yaşlarında kendisini gösterir. Mesela bir kız çocuğunu annesi sever, ilgilenir, korur. Babası ise sevgisini zerre kadar göstermez hiç ilgilenmez sadece kendini düşünür.  Bu çocuğun geleceği ne kadar parlak olabilir ki? Babasının prensesi olamadığı için hayata 1-0 yenik başlar zaten. Arkadaşları babalarıyla güzel anılarını anlatırken o anlatacak bir anı bulamaz. Başka babalar kızlarına sarılıp öperken o sadece imrenerek onları izler. Büyüdüğünde sevdiği, evlendiği adamlar kendinden büyüktür. O kendi yaşıtlarını sevemez. Çünkü kendinden büyük olan kişi ona hem sevgili sevgisini verir hem baba sevgisini verir. Bu düşünce genelde çok yanlıştır. Ama o kızlarımızda bunu isteyerek yapmıyorlar.  Bu sevgiye ihtiyaçları var. Babadan alamadıkları sevgiyi dışarıda arıyorlar… Belki de babası kızına sarılıp başını okşayıp “canım kızım” dese bile yeter. Ama bazı babalarımız çocuklarına bunu çok görüyorlar.

Çocuk büyütmek, sevmek, ilgilenmek;” Her istediğini alıyorum.” “Her söylediğine tamam diyorum.” demek değildir. Çocuğuna her gün en az bir saat bile olsa ayırıp sadece çocuğuyla ilgilenmektir. Ebeveynlerin bu konuda çok daha bilinçli olması gerekir. Yoksa gelecek nesillerimizin çokta parlak olduğu söyleyemeyiz.