KÜÇÜK MASUM KIZIN...
Anneciğim. O kadar çok özledim ki 'ANNE' sözcüğünü kullanmayı... Tarif edemiyorum içimdeki o duyguyu. Sadece bir yangın. Ama asla sönmeyen durup durup harlanan bir yangın. Tam bir şeyler söylemeye çalışıyorum boğazıma bir yumruk geliyor ne dışarı çıkıyor ne içeri giriyor orada öylece duruyor. Sadece 'çok özledim.' diyebiliyorum. İnsan azar yemeyi özler mi ? Yemin ederim özledim. Keşke diyorum... keşke yaşasaydı hayatta olsaydı bana yine bağırıp kızsaydı. Ama yaşasaydı işte... Sabahları beni uyandırmak için gelip kulağıma 'al Fadime'm gül Fadime'm yanakları bal Fadime'm...' diye türküler söylese yine. Ben annem gittiğinden beri o türküye küsüm. Türkünün ne günahı var oysa ki değil mi? Ama var işte bir türkü bile beni yakıp kavurabiliyor. Grip oluyorum arayıp anne hasta oldum ben diye yine nazlanmak istiyorum. Canım sıkkın olduğunda bir derdim olduğunda sadece onun sesini duyup 'benim annem var dağ gibi. Ne yapıyorum ben? Neden üzülüyorum?' d