Az ve Öz Konuşma

                                                          

Ölü Kızın Günlüğüne Not

 

Yazıp yazıp siliyorum. 

İçimi anlatacak bir kelime, cümle bulamıyorum adeta... İnsanın çevresindekileri güldürmesi eğlendirmesi çok güzel. Hep böyle enerji dolu neşeli bir insan olduğunu düşünmeleri de... 

Peki ya yalnız kaldığım zaman? 

Bazı acılar ne büyük ne dinmez ne yakıcı... 

Biliyorum annemden başka bir şey yazmaz oldum ama hiç aklımdan çıkmıyor. Elimde değil canım yanıyor. Çok özledim ama sarılamıyorum, öpemiyorum, koklayamıyorum... Dayanacak gücüm hiç kalmadı. Kim bilir belki bir gün burası ölü bir kızın günlüğü olur. Bilemiyorum...

İnsan ne ile yaşar? Nasıl yaşar? Nasıl mutlu olur? Bunların cevabını unuttum. Tükendiğimi hissediyorum ve korkuyorum. Bazen kendimi kontrol edemediğimi fark ediyorum. Bir gün annemin hasretine, acısına dayanamayıp kendime zarar veririm diye korkuyorum. 

Annem. Seni çok özledim. Sanki buraya yazınca sen bunu okuyacaksın gibi ya da hissedecekmişsin gibi geliyor. Hayattan çok bir şey istemiyorum gerçekten. Bir defa iki dakika bile olsa anneme ve babama sarılmak istiyorum. Evet çok bir şey değil belki ama imkansızı istiyorum ve en çok da bu canımı acıtıyor. 

Keşke biraz daha anne sevgisi, şefkati görebilseydim. Bu kadar sevgiye ilgiye aç kalmasaydım. 

Gerçekten kimse anne gibi sevmiyor arkadaşlar. Ne olur bu yazıma denk gelirseniz söylediklerimi ciddiye alın. Anne ve babanız öldükten sonra sevgiye, ilgiye aç kalıyorsunuz. Hasta olunca nazlanmak istiyorsunuz. Ama buna kimse katlanmıyor. Ve sonra fark ediyorsunuz ki kocaman evrende yapayalnız bir toz gibi kalmışsınız. Hayat sizi bir oraya bir buraya savuruyor... 

Ben yandım siz yanmayın. Eğer anne ve babanız hala hayattaysa doya doya sevin, öpün, sarılın... Giden asla geri gelmiyor. Bunu kabullenmek çok zor ama mecbur kalıyorsunuz...